2 maanden en een balut verder
Blijf op de hoogte en volg Tosca
11 December 2013 | Filipijnen, Olongapo City
Lief thuisvolk!
Het voelt alweer zo lang geleden sinds mijn vorige verslag, alsof ik alweer zo veel heb meegemaakt! Wat dat betreft een voordeel van de dengue, dat scheelt me weer wat typwerk want deze week kan ik makkelijk omschrijven. Ik heb gelegen, geslapen, gezeten en daar werd ik dan weer zo moe van dat ik nog meer heb gelegen en geslapen.
Dus volgend hoofdstuk, Ik heb geen dengue meer! Halleluja wat ben ik daar blij mee, ik heb eindelijk weer energie dus ik kan eindelijk weer stuiteren op zn tos. En genieten van alles. Ik merk echt dat ik opnieuw geniet van de kleine dingen, zoals lekker met mijn gezicht uit de jeepney of de bus hangen. Vroeger vond ik dit ook al heerlijk, en nu is het nog beter omdat ik geen boze zus of bezorgde ouders naast me heb die klagen als ik met mijn hoofd in de wind hang:)
Ik moet trouwens niet te lovend spreken over bussen want dit weekend was ik weer ziek, van de bus. Ik zal jullie de details besparen maar een 13 uur lange reis waarin de buschauffeur om het uur moest stoppen omdat mijn maag niet zo vrolijk was (lees voedselvergiftiging of iets dergelijks) was niet echt een pretje. Maar wat daar tegenover stond, mijn persoonlijke sinterklaascadeau was het eigenlijk toch wel waard: De Rijstterrassen! Wauw echt, ook al was de reis langer dan het verblijf, we waren zo blij dat we zijn geweest na veel getwijfel! We hebben 2 tours gemaakt en werkelijk door de rijstvelden zelf gelopen, Lisa ontgroend in de bergen, gemerkt dat mijn conditie werkelijk weer 0 is en veel geleerd over rijst. De man van het hostel was als een vader en zo schattig. Werkelijk elke jongen / man omschrijven we hier als schattig vergeleken met de Nederlandse boeren:p De man liet zelfs zijn guide naar het restaurant rijden om ons op te pikken omdat hij ons geen paraplu had meegenomen (voor 30 meter loopafstand) Het eten was supergoedkoop hier dus dat was ook goed meegenomen.
Ik merk dat ik, tegenovergestelde van andere mensen niet chronologisch schrijf maar echt alles door elkaar. Dit even ter informatie.
Twee weken terug alweer hebben het meest geweldige ooit gedaan.. Ik heb gezwommen met dolfijnen! Eigenlijk was ik die dag nog een beetje ziek maar het moment dat ik in het water lag naast die dolfijn dacht ik daar echt niet aan. Dit wilde ik echt al heel mijn leven, na mijn dolfijnobsessie die toch wel minstens 10 jaar heeft geduurd was dit echt een droom die uitkwam!
De week hierna voelde ik me plotseling stukken beter, alsof er een knop omging. Die week zijn we ook naar het vliegveld geweest om slachtoffers op te vangen die vanuit het rampgebied van de typhoon kwamen. In tentcity waren een hoop gezinnen opgevangen. Hier heeft PREDA een poppenshow gedaan en hebben we tasjes uitgedeeld. Het viel me echt op hoe goed de mensen werden opgevangen, er werden zelfs ademhalingsoefeningen door een professional aangeboden! Daarna hebben we op het vliegveld ook nog tasjes met spullen uitgedeeld. Deze tasjes hebben we zo’n 5 keer heen en weer te hebben gesleept omdat ook hier mensen wel-niet-wel of toch niet nog aan zouden komen. Maar dit voelde tenminste alsof ik iets goeds deed! Tot ik werd tegengehouden door een security man me tegenhield en erop stond dat ik de tas overhandigde aan een Filipino vrijwilliger omdat die ook iets moest doen ofzo. Af en toe voel ik me zo nodig..
Verder ben ik die week dan ook ein-de-lijk naar de boyshome geweest! Net als vandaag trouwens. De jongens daar zijn uit de gevangenis gered. Sommigen al van 8 jaar oud, en een schatten dat het zijn! Samen hebben we een levensgrote kerststal verder in elkaar gezet met bamboe en stro, en ja ik heb jezus gemaakt! Oke nu ik dit zeg, ik moet echt wel nodig zijn op de wereld.
Verder hebben we leuke spelletjes met de jongens gedaan, geknutseld, ik heb er nog eentje achternagezeten omdat hij mij een high five gaf met zijn lijmhanden en ik heb mijn acrobatische kunsten uitgewisseld met een 8 jarige jongen. De meesten kunnen niet zo goed Engels maar ze proberen wel allemaal contact te maken en ze zijn heel lief. Het is echt mooi om te zien hoe goed de jongens worden opgevangen en hoe ze daar een programma krijgen aangeboden. De boyshome is super, heel groot met veel dieren (varkens en puppy’s ook) en ook voorzien van volley, basket- en voetbalveld! Om hier te komen moeten we wel een uur reizen, met een jeepney en een trycycle (brommertje met bakje) en ik wordt gelukkig als ik achterop de brommer mag:p Sowieso is het leuk om hier buiten te zijn of te reizen want iedereen praat met je en iedereen is vrolijk en lief. Ook al maken ze zoveel mee. Vandaag nog vertelde de chauffeur dat zijn zoontje van 4 laatst overleden was aan een hersentumor omdat ze de operatie niet konden betalen. Verder krijg ik in gesprek vaak genoeg te horen hoe mooi ik wel ben. Magandang, waarbij ze met de rug van hun hand tegen hun kin slaan, is het gebruik. Ik ben wit en draag geen contactlenzen maar heb echt blauwe ogen! Mijn ego groeit met de dag en ik denk dat ik niet ga begrijpen als ik in Nederland niet op elke hoek wordt nagekeken.
Iets anders opvallends is ook het toename van mijn bijnamen. Sowieso heb ik al een naam waar blijkbaar heel veel bijnamen op mogelijk zijn, wat ik van mijn lieve brabantse vriendinnetjes gewend ben. Hier krijg ik er met de dag eentje bij. Toski, Smallie, stampertje (want ik stamp blijkbaar als ik op blote voeten loop), Toska Vodka (Vodka naam hier) en Toeska (Filipino’s noemen me soms zo en dit vinden Anne en Lisa erg leuk)
Tot slot van onze uitjes gingen we vorig weekend we naar eilanden in de buurt! Behoorlijk wat geregel wat hier echt typisch is. Wie gaat er wel niet mee en dingen die werkelijk 10 keer af worden gezegd en dan toch weer doorgaan nemen ook wel tijd in beslag. Wij gingen dan uiteindelijk als drie musketiers naar Mindoro! Een van de vele gebroken nachten waarin we 3 uur vertrokken. Daar na 9 uur aangekomen, één van de mooiste eilanden van de Filipijnen, was het storm. De twee dagen erna gelukkig wel droog en we waren moe dus heb heerlijk de hele dag een boekje gelezen in de hangmat op het strand. En ’s avonds uit eten en naar de party-party! Zo noemt iedereen dat hier. Een standaard vraag is dan ook, party-party tonight?? Hier eindelijk weer eens toeristen, naast die vieze oude blanke mannen zien we die hier niet dus dat is zo nu en dan ook weer eens fijn! Met een supermooi strand, vuurshows, shows met travestieten die raar acteren en een paarden imiteren, wat wijntjes en eindelijk normaal lekker eten (lees geen rijst) was dit een succesvol, en heerlijk ontspannen weekend!
En voor dat ik dit vergeet, ik heb hier balut gegeten!! O mijn hemel, een embryo-ei vertaald. Het had wat moed nodig maar de anderen hadden het al gedaan toen ik ziek was dus ik had niet veel keus. Het proeft naar ei en kip gemengd, best prima, totdat ik iets krokant proefde en me besefte dat dát de embryo was… dat was het einde.
Deze weken waren we doordeweeks vooral veel aan het afronden. We zijn erg hard bezig met ons onderzoek, waar we nu toch wel voldaan over zijn. We laten ook een spel voor ze achter wat we gelamineerd hebben zodat ze dat hier nog kunnen gebruiken in hun nazorgsessies. Ook hebben we de meiden nog een luizenpresentatie gegeven aangezien ze dat hier bijna standaard hebben.
Op dit moment zijn we al bijna klaar bij PREDA, nog 1 dagje maar! Anne heeft ons al verlaten voor haar vriend. Die zit samen met haar vriend al in een hotel, een mooi hotel, samen met haar vriend. Nee, Lisa en ik voelen totaal geen jaloezie. Vanaf vrijdag ga ik lekker reizen, nog 4 weken! Een week met Lisa, 2 weken met mn lieve zus en daarna nog een week alleen. Op het strand liggen, zonnen, zwemmen, snorkelen, feesten.. Ik besef dat mijn leven best wel goed is:)
Nu ga ik stoppen want ik ga met Lisa friends kijken!
Tot over een maandje!
liefss xxxx
Het voelt alweer zo lang geleden sinds mijn vorige verslag, alsof ik alweer zo veel heb meegemaakt! Wat dat betreft een voordeel van de dengue, dat scheelt me weer wat typwerk want deze week kan ik makkelijk omschrijven. Ik heb gelegen, geslapen, gezeten en daar werd ik dan weer zo moe van dat ik nog meer heb gelegen en geslapen.
Dus volgend hoofdstuk, Ik heb geen dengue meer! Halleluja wat ben ik daar blij mee, ik heb eindelijk weer energie dus ik kan eindelijk weer stuiteren op zn tos. En genieten van alles. Ik merk echt dat ik opnieuw geniet van de kleine dingen, zoals lekker met mijn gezicht uit de jeepney of de bus hangen. Vroeger vond ik dit ook al heerlijk, en nu is het nog beter omdat ik geen boze zus of bezorgde ouders naast me heb die klagen als ik met mijn hoofd in de wind hang:)
Ik moet trouwens niet te lovend spreken over bussen want dit weekend was ik weer ziek, van de bus. Ik zal jullie de details besparen maar een 13 uur lange reis waarin de buschauffeur om het uur moest stoppen omdat mijn maag niet zo vrolijk was (lees voedselvergiftiging of iets dergelijks) was niet echt een pretje. Maar wat daar tegenover stond, mijn persoonlijke sinterklaascadeau was het eigenlijk toch wel waard: De Rijstterrassen! Wauw echt, ook al was de reis langer dan het verblijf, we waren zo blij dat we zijn geweest na veel getwijfel! We hebben 2 tours gemaakt en werkelijk door de rijstvelden zelf gelopen, Lisa ontgroend in de bergen, gemerkt dat mijn conditie werkelijk weer 0 is en veel geleerd over rijst. De man van het hostel was als een vader en zo schattig. Werkelijk elke jongen / man omschrijven we hier als schattig vergeleken met de Nederlandse boeren:p De man liet zelfs zijn guide naar het restaurant rijden om ons op te pikken omdat hij ons geen paraplu had meegenomen (voor 30 meter loopafstand) Het eten was supergoedkoop hier dus dat was ook goed meegenomen.
Ik merk dat ik, tegenovergestelde van andere mensen niet chronologisch schrijf maar echt alles door elkaar. Dit even ter informatie.
Twee weken terug alweer hebben het meest geweldige ooit gedaan.. Ik heb gezwommen met dolfijnen! Eigenlijk was ik die dag nog een beetje ziek maar het moment dat ik in het water lag naast die dolfijn dacht ik daar echt niet aan. Dit wilde ik echt al heel mijn leven, na mijn dolfijnobsessie die toch wel minstens 10 jaar heeft geduurd was dit echt een droom die uitkwam!
De week hierna voelde ik me plotseling stukken beter, alsof er een knop omging. Die week zijn we ook naar het vliegveld geweest om slachtoffers op te vangen die vanuit het rampgebied van de typhoon kwamen. In tentcity waren een hoop gezinnen opgevangen. Hier heeft PREDA een poppenshow gedaan en hebben we tasjes uitgedeeld. Het viel me echt op hoe goed de mensen werden opgevangen, er werden zelfs ademhalingsoefeningen door een professional aangeboden! Daarna hebben we op het vliegveld ook nog tasjes met spullen uitgedeeld. Deze tasjes hebben we zo’n 5 keer heen en weer te hebben gesleept omdat ook hier mensen wel-niet-wel of toch niet nog aan zouden komen. Maar dit voelde tenminste alsof ik iets goeds deed! Tot ik werd tegengehouden door een security man me tegenhield en erop stond dat ik de tas overhandigde aan een Filipino vrijwilliger omdat die ook iets moest doen ofzo. Af en toe voel ik me zo nodig..
Verder ben ik die week dan ook ein-de-lijk naar de boyshome geweest! Net als vandaag trouwens. De jongens daar zijn uit de gevangenis gered. Sommigen al van 8 jaar oud, en een schatten dat het zijn! Samen hebben we een levensgrote kerststal verder in elkaar gezet met bamboe en stro, en ja ik heb jezus gemaakt! Oke nu ik dit zeg, ik moet echt wel nodig zijn op de wereld.
Verder hebben we leuke spelletjes met de jongens gedaan, geknutseld, ik heb er nog eentje achternagezeten omdat hij mij een high five gaf met zijn lijmhanden en ik heb mijn acrobatische kunsten uitgewisseld met een 8 jarige jongen. De meesten kunnen niet zo goed Engels maar ze proberen wel allemaal contact te maken en ze zijn heel lief. Het is echt mooi om te zien hoe goed de jongens worden opgevangen en hoe ze daar een programma krijgen aangeboden. De boyshome is super, heel groot met veel dieren (varkens en puppy’s ook) en ook voorzien van volley, basket- en voetbalveld! Om hier te komen moeten we wel een uur reizen, met een jeepney en een trycycle (brommertje met bakje) en ik wordt gelukkig als ik achterop de brommer mag:p Sowieso is het leuk om hier buiten te zijn of te reizen want iedereen praat met je en iedereen is vrolijk en lief. Ook al maken ze zoveel mee. Vandaag nog vertelde de chauffeur dat zijn zoontje van 4 laatst overleden was aan een hersentumor omdat ze de operatie niet konden betalen. Verder krijg ik in gesprek vaak genoeg te horen hoe mooi ik wel ben. Magandang, waarbij ze met de rug van hun hand tegen hun kin slaan, is het gebruik. Ik ben wit en draag geen contactlenzen maar heb echt blauwe ogen! Mijn ego groeit met de dag en ik denk dat ik niet ga begrijpen als ik in Nederland niet op elke hoek wordt nagekeken.
Iets anders opvallends is ook het toename van mijn bijnamen. Sowieso heb ik al een naam waar blijkbaar heel veel bijnamen op mogelijk zijn, wat ik van mijn lieve brabantse vriendinnetjes gewend ben. Hier krijg ik er met de dag eentje bij. Toski, Smallie, stampertje (want ik stamp blijkbaar als ik op blote voeten loop), Toska Vodka (Vodka naam hier) en Toeska (Filipino’s noemen me soms zo en dit vinden Anne en Lisa erg leuk)
Tot slot van onze uitjes gingen we vorig weekend we naar eilanden in de buurt! Behoorlijk wat geregel wat hier echt typisch is. Wie gaat er wel niet mee en dingen die werkelijk 10 keer af worden gezegd en dan toch weer doorgaan nemen ook wel tijd in beslag. Wij gingen dan uiteindelijk als drie musketiers naar Mindoro! Een van de vele gebroken nachten waarin we 3 uur vertrokken. Daar na 9 uur aangekomen, één van de mooiste eilanden van de Filipijnen, was het storm. De twee dagen erna gelukkig wel droog en we waren moe dus heb heerlijk de hele dag een boekje gelezen in de hangmat op het strand. En ’s avonds uit eten en naar de party-party! Zo noemt iedereen dat hier. Een standaard vraag is dan ook, party-party tonight?? Hier eindelijk weer eens toeristen, naast die vieze oude blanke mannen zien we die hier niet dus dat is zo nu en dan ook weer eens fijn! Met een supermooi strand, vuurshows, shows met travestieten die raar acteren en een paarden imiteren, wat wijntjes en eindelijk normaal lekker eten (lees geen rijst) was dit een succesvol, en heerlijk ontspannen weekend!
En voor dat ik dit vergeet, ik heb hier balut gegeten!! O mijn hemel, een embryo-ei vertaald. Het had wat moed nodig maar de anderen hadden het al gedaan toen ik ziek was dus ik had niet veel keus. Het proeft naar ei en kip gemengd, best prima, totdat ik iets krokant proefde en me besefte dat dát de embryo was… dat was het einde.
Deze weken waren we doordeweeks vooral veel aan het afronden. We zijn erg hard bezig met ons onderzoek, waar we nu toch wel voldaan over zijn. We laten ook een spel voor ze achter wat we gelamineerd hebben zodat ze dat hier nog kunnen gebruiken in hun nazorgsessies. Ook hebben we de meiden nog een luizenpresentatie gegeven aangezien ze dat hier bijna standaard hebben.
Op dit moment zijn we al bijna klaar bij PREDA, nog 1 dagje maar! Anne heeft ons al verlaten voor haar vriend. Die zit samen met haar vriend al in een hotel, een mooi hotel, samen met haar vriend. Nee, Lisa en ik voelen totaal geen jaloezie. Vanaf vrijdag ga ik lekker reizen, nog 4 weken! Een week met Lisa, 2 weken met mn lieve zus en daarna nog een week alleen. Op het strand liggen, zonnen, zwemmen, snorkelen, feesten.. Ik besef dat mijn leven best wel goed is:)
Nu ga ik stoppen want ik ga met Lisa friends kijken!
Tot over een maandje!
liefss xxxx
-
11 December 2013 - 15:27
Margo:
Wat een verhaal weer, en zeker voor jou haha! ik was eigenlijk van alles al op de hoogte maar toch leuk om nog een keer zo te lezen. Wist alleen niet dat je laatste dag bij PREDA er nu al op zit dan! Is wel erg snel gegaan, maar wat heb jij ongelofelijk veel geleerd, gezien en gedaan. Succes nog, en geniet ervan!! Ik spreek je nog wel. & Ik kijk er nu al naar uit om je weer te zien! Dikke kus -
11 December 2013 - 16:27
Miriam Haverbeke:
Jeetje Tosca, wat een leuk verhaal weer. jammer dat je zo vaak ziek bent geweest. Maar je bent een sterke vrouw hor. Weinig geklaag. En zo te lezen geniet je nog steeds. Zo ook hoop ik je laatste maand.
Liefs Miriam -
11 December 2013 - 20:47
Carolien:
Fijn dat je je weer beter voelt! Geniet van je welverdiende reisweken! kus -
13 December 2013 - 19:40
GJ:
He Stuiterbal,
Na 2 maanden stage waarbij je deels Speelbal, deels Lambal bent geweest zit het er nu op ?
Kun je dan eindelijk een paar weken als gezonde Strandbal verder door het leven ?
Om dan met Anouk samen Kerstbal en Vuurbal te spelen ?
Veel plezier de komende weken samen met Lisa en Anouk en zeker ook als je straks een weekje solo verder rolt...
Take care ....
je 'ouwe bal'
nagekomen bericht :
De Hahne cornflakes is niet meer leverbaar hier in NL....wellicht reden om toch maar op de Filippijnen te blijven ?
-
13 December 2013 - 20:10
Annemieke En Jacques:
Lieve Tosca,
Fijn dat het weer beter met je gaat!!!
Wat heb jij al veel meegemaakt, heel intens allemaal!
En nu lekker genieten met zus-lief!
Hele fijne feestdagen en een super goed nieuw jaar 2014!
Heel veel liefs van ons, Jacques en Annemieke. -
15 December 2013 - 08:34
Pita:
Tos, wie is GJ...? Die schrijft ontzettend grappige reactie!!!!! hahaha ik lag helemaal dubbel!
Leuk om weer je verhaal te lezen :-)! Ik heb je al gemaild met van allleeees erin, dus ga hier niet zoveel zeggen :). Alleen dat ik je af en toe behoorlijk mis thuis.....het is zo stil! SERIEUS!
Dikke zoen en tot heel snel (maar geniet maar nog goed)
Pita -
15 December 2013 - 08:35
Pita:
Is GJ je papa? -
18 December 2013 - 18:24
Gonny:
Ha Tosca,
ik lees je verslag een beetje laat. Inmiddels ben je blijkbaar al aan het reizen. Misschien kijk je onderweg toch nog een keer naar je mails.
We wensen je nog een paar heel leuke weken toe. Geniet van het reizen met Anouk en je laatste week alleen. Het wordt ongetwijfeld een heel aparte kerst en oudjaar!
De beste wensen voor 2014 van Carool en Gonny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
